GEÇEN HAFTA

Ne haftaydı.....çok şükür bitti. Bu haftayı en zor kılan yaklaşık 4 aydır süren doğum iznimin bitmesiyle yeniden işe başlamam oldu. Yoluna koymam gereken o kadar çok şey varki hala. Düşündükçe içimde korkular beliriyor ve herşeyi elime yüzüme bulaştırma ve yetiştirememe paniğini yaşıyorum. Bu durum uykularımdan etti beni. Hoş uyumak istesem bile bebekler izin vermiyor. Bebeklere henüz bakıcı ayarlayamadık. Evim işime oldukça yakın ve en rahatlatıcı şey öğrencilerimizin bu hafta itibarı ile sömestr tatiline girecek olmaları. Mart ayına kadar nispeten daha rahatım. Bütün bunların içinde en mutlu olduğum konu işimi çok özlemiş olmam. Evde uzun süre otumak bana göre değil. Ev ziyaretlerinden hoşlanmıyorum. Çocuklar küçük ve havalar soğuk olunca evde mahsur kalmıştım. Çok özlemişim arkadaşlarımla sohbetler edip yapmayı planladığımız çalışmalardan konuşmayı. Gizli gizli kimsenin henüz yapmayı düşünmemiş olduğu araştırmaları yapma fikirlerini en yakın arkadaşlarla fis kos konuşmayı ve gülmeyi. Çektiğim vicdani rahatsızlık bebekleri evde bırakıp işe gidiyor olmaktan geliyor. Sanki ilk kez başıma gelmişçesine iyi anne olmadığım kaygısı kapladı bile içimi. Sanırım lohusalık depresyonu hala geçmedi. Kaçamak yaparcasına net'e bakabiliyorum. Ama en zoru bu haftaydı sanırım. O da çok şükür bitti. Yüzümüzün akıyla. Evimin hiç bir ihtiyacını ertelemedim. Hatta eşimin akşam çaylarının yanına mutlaka eşlikçi bir iki şey bile yapabildim.:) ÇOK YORGUNUM ÇOOOOKKKK:)